غالب دهلوی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۵

نوید التفات شوق دادم از بلا جان را

کمند جذبه طوفان شمردم موج طوفان را

پرستارم جگر درباخت یارب در دل اندازش

ز بی تابی به زخمم سرنگون کردن نمکدان را

چنان گرم ست بزم از جلوه ساقی که پنداری

گداز جوهر نظاره در جامست مستان را

ندارم شکوه از غم با هجوم شوق خرسندم

ز جا برداشت جوش دل همانا داغ هجران را

قضا از نامه آهنگ دریدن ریخت در گوشم

ز پشت ناخنم نسترده نقش روی عنوان را

به تن چسبید بازم از نم خونابه پیراهن

خراش سینه سطر بخیه شد چاک گریبان را

به جرم تاب ضبط ناله با من داوری دارد

ز شوخی می شمارد زیر لب دزدیدن افغان را

هنوز آیینه ما می پذیرد عکس صورتها

چو ناصح خنده زد اندر دل افشردیم دندان را

تکلف بر طرف، لب تشنه بوس و کنارستم

ز راهم بازچین دام نوازشهای پنهان را

به مستی گر به جنت بگذری زنهار نفریبی

سرابی در رهستی تشنه دیدار جانان را

چمن سامان بتی دارم که دارد وقت گل چیدن

خرامی کز ادای خویش پر گل کرده دامان را

به انداز صبوحی چون به گلشن ترکتاز آری

پریدن های رنگ گل شفق گردد گلستان را

کباب نوبهار اندر تنور لاله می سوزد

چه فیض از میزان لاابالی پیشه مهمان را

چه دود دل چه موج رنگ در هر پرده از هستی

خیالم شانه باشد طره خواب پریشان را

به شبها پاس ناموست ز خویشم بدگمان دارد

ز شور ناله می ریزم نمک در دیده دربان را

ز مستی محو پاکوبی بود هر گردباد اینجا

رواج خانقاهست از کف خاکم بیابان را

رسیدن‌های منقار هما بر استخوان غالب

پس از عمری به یادم داد رسم و راه پیکان را