اهلی شیرازی » دیوان اشعار » قصاید مصنوع » قصیدهٔ سوم در مدح شاه اسماعیل » بخش ۵ - دایره مختلفه «طویل، مدید، بسیط»

که یکجو تو به از درد و صد هزار هزار

عیادت تو ز صد نقد و گنج بس کس به

یک جو بدو صد هزار کس بس

امان ز عمرم و یاری مراد داد که شد

تمام این زر و خواند خرد درش معیار

لطایفم که خرد نامه اش لقب آمد

میزان خرد شمرد تاریخ طلب

مدام تا که سپهر برین در ادوارست

تا مدار زمین است

یمین ملک ترا در عنان رود بسرور

چو دست شادیت اندر عنان مجدو وقار

نگین بخت ترا باد تا بروز حسیب

دست شادی در عنان و پای دولت در رکیب

همیشه تا چمن و عمر و زندگی باشد

رخ امید باقبال شاه گلگون باد

ز فیض نجم سعادت توان بشاه رسید

که نور دولت نجم السعادت افزون باد

بسایه پروری خلق تا ابد یا رب

حاصل کار گه علم و کرم

حاکم و عامر معموره دهر

کامل اهل کرم صدر امم

ملک و ملک دو عالم او را

در همه ملک و ملک کرده علم

دارد او سکه عدل همه ملک

رسم عدل همه او دارد هم

هم کرم دارد و هم کرده روا

کام علم و کرم و مرگ درم

دل او عالم اسما آمد

داده او داد کمال آدم

کامکار همه عالم همه عمر

داور حکمروا در همه دم

او عالم و علم هر دو عالم دارد

علم ملک و علم رسل هم دارد

هم ملک کرم دارد و هم علم همه

علم و کمر و کمال آدم دارد

گنج جود و کرم تویی که بود

دست تو چشمه ز بحر هنر

درج گنجینه هنر دل تو

نظم و نثر منست یکدو گهر

که برد ره بقدر تو که نکرد

شرح تو عقل من بصد دفتر

در غمت سوختم ندیده ولی

صورت دلکشت کشم بنظر

هنرم بهر سکه کرمست

که شود ختم هر هنر بر زر

تو بلطفش قبول کن که مسم

زر کند سکه هنر پرور

همه عمرت بخوشدلی گذرد

همه روز تو به ز روز دگر

گنج کرمی درج هنر در قدمت

بحر هنر منست رشح قلمت

ختم هنرم بر کرم و لطف تو شد

صد شکر که شد ختم هنر بر کرمت

ای روی تو قبل دل آرا

وی کوی تو کعبه دل ما

دام دل ریش من غمین است

از ناز تو ای نگار زیبا

روشن کنی از رخ چو مه دل

وز مهر جبین چراغ جانها

زان روی گشاده بردی آسان

دل را چو من از هزار دانا

آگاه نخواهی از خودم زان

هوش من و صبر برده عمدا

بیرون نتوان شد از رهت هیچ

ما را که بود دل خود آنجا

مادام ز سرکشی خود ای بت