اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶۰۴

ای گوهر دل که گنج شاهی داری

حیران توام که هر چه خواهی داری

موجود شود هر آنچه مقصود تواست

پیداست که نشأه الهی داری