اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶۰۲

گر بخت مدد کند که بویی ببری

برخیزی و ره بجستجویی ببری

میدان فلک پر است از گوی مراد

باشد که تو از میانه گویی ببری