اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۵۲

هرکس که هوای نفس شد پیشه او

صد خار بلا روید از اندیشه او

مگذار که این خار بلا پهن شود

برکن ز زمین دل رگ و ریشه او