اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۳۷

دل را بغم زمانه آلوده مکن

جان را هدف خیال بیهوده مکن

می خور که جهان هیچ بود آخر کار

خود را ز برای هیچ فرسوده مکن