اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۲۴

جز در ره علم دین دل آسوده مکن

جان از سخن فلسفه فرسوده مکن

تا لوح دل تو خالی از نیک و بدست

زنهار سیه ز حرف بیهوده مکن