اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۰۶

آب و گل ما که دشمانند بهم

از دولت عشق مهربانند بهم

تا همنفسند جان و تن باده بنوش

کین همنفسان « بسی » نمانند بهم