اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۷۷

ایسرو روان که خوشتری از جانم

در تاب مشو اگر گلت میخوانم

گل گویم و یاد رویت آرم ورنه

من قدر تو و قیمت گل میدانم