اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۵۷

یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم

بی وعده وصل خود بعقبا مبرم

پرورده نعمت تو بودم همه عمر

بی توشه رحمتت از اینجا مبرم