اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۲۵

یارب خجلم چنان ز آلایش خویش

کز خلد طمع ندارم آسایش خویش

باشد که تو از کمال رحمت شویی

آلایش ما ز ابر بخشایش خویش