اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۲۱

چو باده خوری مزن به بیهوده نفس

بسیار مگوی تا نگویند که بس

می چشم و دلت فضول دارد هشدار

چشم و دل خود نگاهدار از همه کس