اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۰۴

مشنو که چو من عمر تباهیست دگر

وز شعر چو من نامه سیاهیست دگر

خواهم بزبان شعر عذر گنهی

وین عذر گناه هم گناهیست دگر