اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۹۴

آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر

رویش ز صفای صبحگاهی خوشتر

هر چند که دلخواه بود عیش جهان

دیدار خوشش زهر چه خواهی خوشتر