اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۹۰

آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر

وز لب شکری داد بدین خسته جگر

چون یاد کنم از آن شکر خواب سحر

شیرین شودم مذاق جان بار دگر