اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۸۴

مرغی که ز بند غم گشادش باشد

باید که همه عمر کشادش باشد

هر حادثه یی که پیش عاقل آید

تا زنده بود پیش نهادش باشد