اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۷۷

فرخنده سعادتی که معبود دهد

آنستکه وصلت بدو مسعود دهد

پیوست شد آن دو نخل امید بهم

امید که صد میوه مقصود دهد