اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۵۴

صایم بود آنکه خاطری شاد کند

نی آنکه ز روزه صرفه زاد کند

نان ده که از آن فریضه شد روزه بخلق

تا سیر هم از گرسنگان یاد کند