اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۵۰

گر خرقه عارفان بصد چاک بود

باکی نبود ز چرکنی پاک بود

گر جامه چو گل پاره بود عیبی نیست

شرطست دلی که همچو گل پاک بود