اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۴۲

هر چیز که در جهان نمودی دارد

کی پیش بقای حق وجودی دارد

در بحر وجود هر که زد چو حباب

آخر عدمست دیر و زودی دارد