اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۲۵

آن خواجه که خانه را بکهگل اندود

کهگل بسرا ماند و او خود فرسود

تن پرور بیعقل چه پرورد بناز

گویی که ثبات برگ کاهیش نبود