اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۲۴

این غره عمر عاقبت سلخ شود

گر صاحب عمر خسرو و بلخ شود

در غره بود غره بشیرینی عمر

چون سلخ شود ببین که چون تلخ شود