اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۱۰

گر عمر بکار می کنی حیف بود

وین نامه بهر زه طی کنی حیف بود

جاییکه سروش غیب آید سوی تو

گرگوش بچنگ و نی کنی حیف بود