اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۰۷

آنانکه به بند زینت و زیب تنند

خود را بزبان مردمان می فکنند

آنکس که خود آراست بود دشمن خود

گر شاخ گل است کاخرش می شکنند