اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۰۰

درویش سخی را همه کس یار بود

وز منعم ممسک همه را عار بود

خاری که گلی دهد عزیزست چو گل

گلبن که گلی نیاورد خار بود