اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۷۹

آن جو که بریده گشت از چشمه خود

در گلشن خاک رفت و سیری بنمود

از رنگ برنگ گشت و از شاخ بشاخ

باز آمد و پیوست بدریای وجود