اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۵۸

گاهم ره بتخانه نکو می‌آید

گاهم ز در تو های و هو می‌آید

در مشرب من کعبه و بتخانه یکیست

تا مرغ دلم کجا فرو می‌آید