اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۲۱

گر عشق بنای جان ز بنیاد برد

این بس که غم دو عالم از یاد برد

جانی که بجانان ندهی خاک ره است

عمری که به عشق نگذرد باد برد