اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۱۴

دردی که دوای او قضا را نرسد

جز این دل ریش مبتلا را نرسد

ما بخش غمیم و غم همه قسمت ماست

هرگز نرسد غمی که ما را نرسد