اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۱۰

عاشق نه که از می دل راحت دارد

با خود ز سخن سر فصاحت دارد

چون غنچه شکفته رو زید با دل تنگ

میخندد و در سینه جراحت دارد