اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۰۷

چون یار برون از دل پر خون نشود

سودا زده او دل ما چون نشود؟

لیلی چو شود همدم مجنون تا کی؟

عاقل نبود کسی که مجنون نشود