اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۹۵

تا کی رطب لبت باغیار رسد

وز نخل قدت نصیب ما خار رسد

لعل تو که خورد خون من حق منست

روزی برسد که حق بحقدار رسد