اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷۹

دردی کش عشق جمله صافی بین است

دریاب که مشرب حقیقت این است

هر باده کز کف دوست رسد

چون روی ترش نمیکنی شیرین است