اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷۸

برخیز که بخت در سبب ساختن است

ضایع منشین گر همه سر باختن است

از دست منه عنان فرصت که حیات

رخشیست که همچو برق در تاختن است