اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۴۵

چو پیر شدی لذت دوران هیچست

کو هر چه خوردی بی در دندان هیچست

دندان دو صف لشگر سلطان تن است

لشگر چو شکست کار سلطان هیچست