اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۳۰

آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت

کو خوان کرم نهاده باشد همه وقت

در سفره چو غنچه گر همه نان تهیست

باید که چو گل گشاده باشد همه وقت