اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۱

جان دو جهان ز شخص من در سخنست

کان یوسف گمگشته درین پیرهن است

کوته نظران کجا شناسند مرا

چشمی که مرا شناخت هم چشم منست