اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱۹

گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری است

حسن تو ز روی جمله در جلوه گری است

بیگانه و خویشند درین خانه یکی

هر کس که یکی دو بیند از کج نظری است