اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰۲

عاشق که غمی در دل آگاه ویست

سوزی دگر اندر نفس و آه ویست

با ناخوشیم چو خاطر دوست خوشست

من نیز خوشم بهرچه دلخواه ویست