اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷۹

ای آنکه در تو قبله اهل وفاست

هر کس که امیدی بودش از تو رواست

کار همه کس چون شود از لطف تو راست

در کار منت اینهمه اهمال چراست