اهلی شیرازی » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۱۱۳

مکن شهوت که بی مغزی است هرچند

که گرد شاهدان نغز گردی

شد آب پشت و مغز مهره توست

چو شهوت پرکنی بی مغز گردی