اهلی شیرازی » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۵۷

تمام لذت عالم چو دانه و دام است

خوش آن هما که بدین دام رو نمیآرد

چو طایر فلک آزاده از بلا مرغیست

که سر بخرمن عالم فرو نمی آرد