اهلی شیرازی » دیوان اشعار » اشعار ترکیبی » شمارهٔ ۹ - مخمس

این همه خشم تو ای عاشقکش بی باک چیست

دل ز خشمت خاک شد این زهر بی تریاک چیست

جر دل غیر از نگاه دیده بی باک چیست

دیده را گر با تو کار افتاد دل غمناک چیست

ایکه در خوبی نباشد همعنانت هیچکس

کی ز فتراک تو عاشق بگسلددست هوس

میروی شاهانه و غوغای خلق از پیش و پس

ابلق حسن ار بزیر زین یوسف بود بس

شمع رویت کز وجود ما اثر باما نهشت

او بود مقصود خواه از کعبه و خواه از کنشت

آتشین رویت بهشت ماست ای حوری سرشت

خلق میگویند آتش ره ندارد در بهشت

آن دولب کز آب خضر و چشمه کوثر نهند

تا بکی بگشایی و خلقی ز حسرت جان دهند

خلق اگر در فکر آن کز زهر مردن و ارهند

مرده تریاک را بسیار عزت می نهند

عالمی را کرده یی از حسن خود پر شور و شر

بسکه خون عاشقان میریزی ای رشک قمر

چرخ در خون از شفق دامان کشد شام و سحر

گر ز رشک روی تو مه را شده پاره جگر

گر بجرم عشق با اهلی نمیگویی سخن

ای گل نو رسته بشنو پند پیران کهن

گلبن امید غمخواران مکن از بیخ و بن

گر حسن قدر تو را نشناخت او را عفو کن