اهلی شیرازی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۶۶۹

سوار من که سرخصم خاک راهت باد

هوای معر که داری خدا پناهت باد

بدان دو آهوی شیر افکنی که هست ترا

نگه بهر که کنی کشته نگاهت باد

چه حاجت است که تیغ توصیف شکن باشد

شکست صد سپه از شهپر کلاهت باد

چو آفتاب جهان دره پروری یا رب

که سایبان بقا سایه الهت باد

بهر کجا که چو آب حیات خواهی شد

دعای اهلی لب تشنه خضر راهت باد