اهلی شیرازی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۴۲۲

رسید یار و دلم بی قرار خواهد کرد

فغان که گریه مرا شرمسار خواهد کرد

باعتقاد قدم نه چو کوهکن در عشق

که اعتقاد تو در سنگ کار خواهد کرد

مگو که شمع بجمالت بپرده خواهد ماند

که حسن جوهر خود آشکار خواهد کرد

اگر وفای بتان را من اعتماد کنم

درین سخن که مرا اعتبار خواهد کرد

به تیرگی همه عمرم گذشت از آن امید

که برق وصل تو روزی گذار خواهد کرد؟

کسی که صید کمند وفا چو مجنون است

بعاقبت سگ لیلی شکار خواهد کرد

بزهد و توبه کی از دوست بگذرد اهلی

که گر فرشته شود ذکر یار خواهد کرد