اهلی شیرازی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۲۹۵

هزار شکر که مارا سر شکایت نیست

وگرنه قصه جور تو را نهایت نیست

کنون که خرمن خوبی شدی زهی صافی

که یک جوت بمن خوشه چین عنایت نیست

اگر حکایت حسنم کنم مرنج از من

کجاست در همه عالم که این حکایت نیست

رخ تو مصحف حسن است و روشنت بخلق

چنانکه حاجت تفسیر هیچ آیت نیست

نشان گنج محبت زرند میکده پرس

که شیخ صومعه را هرگز این هدایت نیست

در آفتاب قیامت مشو زمن غافل

که غیر سایه لطف توام حمایت نیست