جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶۹

هر کس ز نخست شد به غفلت خوگر

منعش چو کنند بیش افتد به خطر

چندانکه زنندش سرپا راهروان

خواب ره خوابیده شود سنگین تر