جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶۲

در تعزیهٔ حسین آن شاه شهید

تا روز قیامت خوشی از خلق رمید

هر صبح شود تازه فلک را این داغ

مردم به گمان آنکه خورشید دمید