جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۴

آن ذات که ممکنات ازو یافت وجود

بودست مدام و هست و هم خواهد بود

از بس یکتاست عکس ذاتش جز یک

در آینهٔ دل شکسته ننمود