جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۱

دل گر ز گداز آینه سان خواهد شد

چون آب سراپای روان خواهد شد

مانندهٔ شمع تن دهد هر که به عشق

البته که رفته رفته جان خواهد شد